Atos 17

In Thessalonich

¹ Nohchdem sie aba durch Amphipolis un Apollonia gange(greist) ware, kumme sie nohch Thessalonich; do war ä Synagoge (Gotteshus) vu d Jude.

² We etze Paulus gwohnt war, goht da(er) zue nene inä un schwätzt mit ne an dräi Sabbat vu dr Schrift,

³ doet sie ne uf un legt ne vor, daß Chrischtus liede moeß un vu d Dote ufschtoht un daß der Jesus, vu dem i(ich) – so sait da – äich vuzehl, dr Chrischtus isch.

⁴ Ä baar vu nene len sich ibaziige un schlesse sich Paulus un Silas a, au ä großi Schar Lit vu gottesfirchtige Grieche, dzue nit wenigi vu d agsähenschde Wieba.

⁵ Aba d Jude ärgere sich un hole sich ä baar schlechti Männa üs däm Pöbel, rotte sich zsämme un richte ä Ufruhr in dr Schtadt a un zen vor des Hus Jasons un sueche sie, um sie vor des Volk zue fihre.

⁶ Sie finde sie aba nit. Do schleife sie Jason un ä baar Breda vor de Obere dr Schtadt un brellä: De, de d ganze Weltkreis ufwiegle, sin etzed au dona kumme;

⁷ de sin bim Jason. Un de alli handle gege dem Kaisa sini Gebote un sage, ä andere isch Kenig, nämlich Jesus.

⁸ So bringe sie des Volk uf un de Obere vu d Schtadt, de des ghärt hän.

⁹ Un erscht nohchdem ne vu Jason un d andere Birgschaft gleischtet war, len sie sie fräi.

In Beröa

¹⁰ D Breda aba schicke noh in dselbe Nacht Paulus un Silas nohch Beröa. Als sie dohi kumme, gehn sie in d Synagoge (Gotteshus) vu d Jude.

¹¹ De aba ware freundlicha als de in Thessalonich; sie nähmä des Wort fräiwillig uf un forschte jede Dag in dr Schrift, ob sich's so vuhaltet.

¹² So glaube etze vieli vu nene, drunda nit wenig vu d vornehme griechische Wieba un Männa.

¹³ Als aba d Jude vu Thessalonich erfahre hän, daß au in Beröa des Wort Gottes vu Paulus vukindigt wird, kumme sie un mache Unroeh un vuwirre au dert des Volk.

¹⁴ Do schicke de Breda Paulus gli druf witer bis an`s Meer; Silas un Timotheus aba bliebe zruck.

¹⁵ De aba Paulus fihre, bringe nen bis nohch Athen. Un nohchdem sie d Uftrag gregt hän, daß Silas un Timotheus so schnell we meglich zue nem kumme solle, kähre sie zruck.

In Athen

¹⁶ Als aba Paulus in Athen uf sie gwartet het, ärgert sich si Geischt in nem, als sa de Schtadt volla Götzebilda sieht.

¹⁷ Un na(er) schwätzt zue d Jude un d Gottesfirchtige in dr Synagoge (Gotteshus) un jede Dag uf fäm Markt zue däne, de sich igfunde hän.

¹⁸ Ä baar Philosophen aba, Epikureer un Stoiker, schtritte mit nem. Un ä baar vu nene sage: Was will der Schwätza sage? Anderi aba: S sieht so üs, als wott da fremdi Götta vukündige. Er het ne nämlich des Evangelium vu Jesus un vu dr Uferschtehig vukindigt.

¹⁹ Sie nähmä nen aba mit un fihre nen uf d Areopag un sage: Kenne ma(mir) härä, was des fir ä näji Lehr isch, de dü lehrsch?

²⁰ Denn dü bringsch ebis Näjes(Naies) vor unseri Ohre; etze wen ma(mir) gern wisse, was des isch.

²¹ Alli Athena nämlich, au di Fremde, de bi nene husste, hän nigs anderes im Sinn (Gmeht), als ebis Näjes(Naies) zue sage odr zue härä.

²² Paulus aba schtoht midde uf däm Areopag un sait: Ihr Männa vu Athen, i(ich) sieh, daß ihr de Götta in alle Schtickli arg vuehre.

²³ Ich bi umhergange un ha äiri Heiligtüma agsähne un find ä Altar, uf däm schtoht gschriebe: Dem unbekannte Gott. Etze vuzehl i(ich) äich, was ihr unwissend vuehrt.

²⁴ Gott, der de Welt gmacht het un alles, was drin isch, er, dr Herr vum Himmel un dr Erde, wohnt nit in Tempel, de mit Händ(Pfode) gmacht sin.

²⁵ Au losst er sich nit vu Menschehänd diene, we eina, der ebis nedig het, do er doch selba jedem Läbä un Odem un alles git.

²⁶ Un na(er) het üs nem Mensche des ganze Menschegschlecht gmacht, dmit sie uf däm ganze Erdboden huse, un er het festgsetzt, we lang sie bschtoh un in was fir ä Grenze sie huse solle,

²⁷ dmit sie Gott sueche solle, ob sie nen wohl fehle un finde kennte; un firwohr, er isch nit wiet vu jedem unda uns(us).

²⁸ Denn in nem läbä, webe un sin ma(mir); we au ä baar Dichta bi äich gsait hän: Mir sin vu sinem Gschlecht.

²⁹ Do ma(mir) etze göttlichen Gschlecht sin, solle ma(mir) nit meine, d Gottheit isch glich d goldene, silberne un schteinerne Bilda, durch menschlichi Kunst un denke gmacht.

³⁰ Zwar het Gott iba de Ziit dr Unwissenheit wäggsähne; etze aba bfiehlt er d Mensche, daß alli an alle Ende Buße den.

³¹ Denn na(er) het ä Dag feschtgsetzt, an däm ma(er) d Erdkreis richte will mit Grechtigkeit durch ei Ma, den na dzue bschtimmt het, un het jedem d Glaube abote, indäm er nen vu d Dote uferweckt het.

³² Als sie vu dr Uferschtehig vu d Dote ghärt hän, fange sie a z scheltte; di andere aba sage: Mir wen di doriba ä andermol witer härä.

³³ So goht Paulus vu nene.

³⁴ Ä baar Männa schlesse sich nem a un wäre gläubig; unda däne war au Dionysius, eina üs däm Rot, un ä Wieb mit Name Damaris un anderi mit ne.