Atos 2

S Pfingschtwunda

¹ Un als dr Pfingschtdag kumme war, ware sie alli an einem Platz binanda.

² Un s isch bassiert pletzlig ä Bräuse vum Himmel we vu nem gwaltige Wind un erfillt des ganze Hus, in däm sie hocke.

³ Un s erschiene ne Zunge zerdeilt, we vu Fiir; un s het sich anekockt uf jede vu nene,

⁴ un sie wäre alli erfillt vum heilige Geischt un fange a, z predige in andere Schproche, we dr Geischt ne git zschwätze.

⁵ S husste aba in Jerusalem Jude, de ware gottesfirchtige Männa üs alle Velka unda däm Himmel.

⁶ Als etze des Bräuse bassiert war, kumme de Lit zsämme un vuwundere sich; denn jeda het sie in sinere eigene Schproch schwätze ghärt.

⁷ Sie vuschrecke aba, un vuwundrete sich un sage: Lueg, sin nit de alli, de do schwätze, üs Galiläa?

⁸ We härä ma(mir) denn jeda si eigeni Muetterschproch?

⁹ Parther un Meder un Elamiter un de ma(mir) huse in Mesopotamien un Judäa, Kappadozien, Pontus un dr Provinz Asien,

¹⁰ Phrygien un Pamphylien, Ägypte un dr Gegend vu Kyrene in Libyen un Iwanderer üs Rom,

¹¹ Jude un Judegnosse, Kreter un Araber: ma(mir) härä sie in unsari Schproche vu d große Tade Gottes schwätze.

¹² Sie vuschrecke aba alli un wäre rotlos un sait eina zum andere: Was will des wäre?

¹³ Anderi aba hän ihr Schpott un sage: Sie sin voll vu seßem Wi.

D Pfingschtpredigt vum Petrus

¹⁴ Do schtoht Petrus uf mit d Elf, hebt si Schtimm un schwätzt zue nene: Ihr Jude, liebe(lebi) Männa un alli, de ihr in Jerusalem wohne, des isch äich kundgmacht, un len mi Wort zue äire Ohre igo!

¹⁵ Denn de sin nit bsofe, we ihr meine, isch`s doch erscht de dritte Schtund am Dag;

¹⁶ sundern des isch's, was durch d Prophete Joel gsait worde isch (Joel 3,1-5): "

¹⁷ Un s soll gschähe in d letschte Däg, sait Gott, do will i(ich) üsgieße vu minem Geischt uf alles Fleisch; un äiri Buebä un äiri Techtare solle weissage, un äiri Jinglinge solle Gsichta säh, un äiri Alte solle Traim ha;

¹⁸ un uf mini Knecht un uf mini Mägd will i(ich) in däne Däg vu minem Geischt üsgieße, un sie solle weissage.

¹⁹ Un i(ich) will Wunda doe obe am Himmel un Zeiche unde uf d Erde, Bloet un Fiir un Rauchdampf;

²⁰ d Sunne soll in Dunkel un dr Mond in Bloet vuwandlet wäre, bvor dr große Dag dr Offenbarig vum Herrn kummt.

²¹ Un s soll gschähe: wer d Name vum Herrn aruefe wird, der soll grettet wäre."

²² Ihr Männa vu Israel, häre de Wort: Jesus vu Nazareth, vu Gott unda äich üsgwiese durch Tade un Wunda un Zeiche, de Gott durch nen in äira Middi doe het, we ihr selbscht wißt –

²³ der Ma, der durch Gottes Rotschluß un Vorsehig hige war, hän ihr durch de Händ(Pfode) dr Heide ans Kriiz gschla un umbrocht.

²⁴ Den het Gott uferweckt un het ufglest d Schmerz vum Dod, we`s denn unmeglich war, daß sa(er) vum Dod vuwahrt wäre ka.

²⁵ Denn David sait vu nem (Psalm 16,8-11): "Ich ha d Herrn alliziit vor Auge, denn na(er) schtoht ma(mir) zue d Rechte, dmit i(ich) nit wank.

²⁶ Drum isch mi Herz frehlich, un mi Zunge singt(frohlockt); au mi Leib (Ranze) wird ruehe in Hoffnig.

²⁷ Denn dü wirsch mi nit däm Dod ibalosse un nit zuelo, daß di Heilige d Verwesig sieht.

²⁸ Dü hesch ma(mir) kundgmacht d Wäg vum Läbä; dü wirsch mi erfille mit Fräid(Freud) vor diner Visasch (dinem Gsicht)."

²⁹ Ihr Männa, lebi Breda, len mi fraimedig zue äich schwätze vum Erzvada David. Er isch gschtorbe un beerdigt, un si Grab isch bi uns(us) bis uf dän Dag.

³⁰ Do er etze ä Prophet war un gwißt het, daß nem Gott vuheiße het mit nem Eid, daß ä Nochkumme vu nem uf sinem Thron hocke soll,

³¹ het er's vorüsgsähne un vu dr Uferschtehig vum Chrischtus gschwätzt: Er isch nit däm Dod ibalosse, un si Leib (Ranze) het de Verwesig nit gsähne.

³² Den Jesus het Gott uferweckt; vudäm sin ma(mir) alli Ziige.

³³ Do er etze durch de rechti Hand Gottes hoch gmacht isch un gregt het d vuheißene heilige Geischt vum Vada (Babbe), het dan üsgosse, we ihr do sähn un häre.

³⁴ Denn David isch nit gen Himmel gfahre; sundern na(er) sait selbscht (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,

³⁵ bis i(ich) dini Gegna(Feinde) zum Schemel dine Feß mach."

³⁶ So weiss etze des ganze Hus Israel gwiß, daß Gott den Jesus, den ihr kriizigt hän, zum Herrn un Chrischtus gmacht het.

Di erschte Gmeinde

³⁷ Als sie aba des ghärt Hän, goht's ne durchs Herz, un sie sage zue Petrus un d andere Aposchteln: Ihr Männa, lebi Breda, was solle ma(mir) doe?

³⁸ Petrus sait zue nene: Den Buße, un jeda vu äich loss sich daufe uf d Name Jesus Chrischti zue d Vugebig äira Sinde, so wär na gregä de Gabe vum heilige Geischt.

³⁹ Denn äich un äire Kinda gilt de Vuheißig, un alle, de wiet sin, so vieli dr Herr, unsa Gott, herruefe wird.

⁴⁰ Au mit viele andere Wort beziigt er des un vumahnt sie un sait: Len äich errette üs däm vukehrte Gschlecht!

⁴¹ De wo etze si Wort agnuhme hän, len sich daufe; un an däm Dag wäre etwa draidusig Mensch dzuedoe.

⁴² Sie bliebe aba bschtändig in dr Lehr vu d Aposchtel un in dr Gmeinschaft un im Brotbreche un im Gebet.

⁴³ S kummt aba Angscht iba alli Seele, un s gschähe au vieli Wunda un Zeiche durch de Aposchtel.

⁴⁴ Alli aba, de gläubig wore ware, ware binanda un hän alli Sache gmeinsam.

⁴⁵ Sie vukaufe Sache un Habe un deile sie üs unda alli, je noh däm`s eina nedig het.

⁴⁶ Un sie ware jede Dag imetig binanda im Tempel un breche des Brot do un dert in d Hisa, halte de Mahlziite mit Fräid(Freud) un ufrichtige Herze

⁴⁷ un lobe Gott un finde Wohlwolle bim ganze Volk. Dr Herr aba macht jede Dag zue d Gmeinde dzue, de grettet wäre.