Bíblia ALMNT
Gálatas 2
D Aerkennig vum Paulus durch di andere Aposchtel
1 Dnohch, vierzehn Johr schpeta, zeh i(ich) abamols nuf nohch Jerusalem mit Barnabas un nimm au Titus mit ma(mir).
2 Ich zeh aba nuf wägä na Offenbarig un bsprich mi mit ne iba des Evangelium, des i(ich) predig unda d Heide, bsunders aba mit däne, de des Asähe hän, dmit i(ich) nit etwa vugeblich lauf odr glaufe wär.
3 Aba selbscht Titus, der bi ma(mir) war, ä Grieche, wird nit zwunge, sich bschnide z losse.
4 Denn`s hän sich ä baar falschi Breda mit idrängt un näbe igschliche, um unseri Fräihet üszkundschafte, de ma(mir) in Chrischtus Jesus hän, un uns(us) z knechte.
5 Däne weiche ma(mir) au nit ä Schtund un undawerfe uns(us) ne nit, dmit de Wohret vum Evangelium bi äich bschtoh bliebt.
6 Vu däne aba, de des Asähe hän – was sie freher ka hän, dra liet ma(mir) nigs; denn Gott achtet des Asähe vu d Mensche nit -, ma(mir) hän de, de des Asähe hän, nigs witer gsait.
7 Im Gegädeil, do sie sähn, daß ma(mir) uns des Evangelium an d Heide avuträut het so we Petrus des Evangelium an d Jude
8 – denn der in Petrus wirksam gsi isch zum Aposchtelamt unda d Jude, der isch au in ma(mir) wirksam gsi unda d Heide -,
9 un do sie de Gnade erkenne, de ma(mir) ge isch, gän Jakobus un Kephas un Johannes, de als Säule agsähne sin, mir un Barnabas di rechti Hand un wäre mit uns(us) eis, daß ma(mir) unda d Heide, de aba unda d Jude predige solle,
10 nur daß ma(mir) an di Arme dächte, was i(ich) mi au flisig bmeht ha z doe.
D Krach vum Paulus mit Petrus in Antiochia
11 Als aba Kephas nohch Antiochia kummt, widaschtand i(ich) nem ins Gsicht (Visasch), denn`s war ä Grund z Klage gege nen.
12 Denn bvor ä baar vu Jakobus kumme, ißt da(er) mit d Heide; als sie aba kumme, zeht da(er) sich zruck un sondat sich ab, wel la(er) de üs däm Judentum firchtet.
13 Un mit nem hiichle au di andere Jude, so daß selbscht Barnabas vufihrt wird, mit ne z hiichle.
14 Als i(ich) aba sieh, daß sie nit richtig handle nohch dr Wohret vum Evangelium, sag i(ich) zue Kephas uf d Schtroß vor alle: Wenn dü, der dü ä Jude bisch, heidnisch läbsch un nit jüdisch, wurum zwingsch dü dann(dnoh) de Heide, jüdisch z läbä?
15 Mir sin vu klei uf Jude un nit Sinda üs d Heide.
16 Doch wel ma(mir) wisse, daß dr Mensch durch Werke vum Gsetz nit Grecht wird, sundern durch d Glaube an Jesus Chrischtus, sin ma(mir) au zum Glaube an Chrischtus Jesus kumme, dmit ma(mir) Grecht wäre durch d Glaube a Chrischtus un nit durch Werke vum Gsetz; denn durch Werke vum Gsetz wird kei Mensch Grecht.
17 Sollte ma(mir) aba, de ma(mir) durch Chrischtus Grecht wäre z sueche, au selba als Sinda gfunde wäre – isch dann(dnoh) Chrischtus ä Diena dr Sinde? So isch`s nit!
18 Denn wenn i(ich) des, was i(ich) abbroche ha, wieda ufbäue doe, dann(dnoh) mach i(ich) mi selba zue nem Ibaträta.
19 Denn i(ich) bi durchs Gsetz däm Gsetz gschtorbe, dmit i(ich) Gott läbt. Ich bi mit Chrischtus kriizigt.
20 Ich läb, doch etze nit i(ich), sundern Chrischtus läbt in ma(mir). Denn was i(ich) etzed läb im Fleisch, des läb i(ich) im Glaube a d Bue Gottes, der mi gliebt (leb ka) het un sich selba fir mi hige het.
21 Ich werf nit wäg de Gnade Gottes; denn wenn de Grechtigkeit durch des Gsetz kummt, so isch Chrischtus umschunscht gschtorbe.
