Bíblia ALMNT
Hebreus 6
1 Drum wen ma(mir) etzed losse, was am Afang iba Chrischtus z lehre isch, un uns(us) zum Vollkummene wende; ma(mir) wen nit nomol d Grund lege mit dr Umkehr vu d dote Werke, mit däm Glaube a Gott,
2 mit dr Lehr vum Daufe, vum Händuflege, vu dr Uferschtehig dr Dote un vum ewige Gricht.
3 Des wen ma(mir) mache, wenn`s Gott zueloßt.
4 Denn s isch unmeglich, de, de eimol alaichtet worde sin un gschmeckt hän de himmlische Gabe un Adeil gregt hän am heilige Geischt un gschmeckt hän
5 des guete Wort Gottes un de Kraft vu d zuekinftige Welt
6 un dann(dnoh) doch wäggange sin, wieda zue ernaiere zue d Buße, do sie fir sich selbscht d Bue Gottes nomol kriizige un zum Schpott mache.
7 Denn d Bode, wo d Rägä trinkt, der viel(oft) uf nen(d Bode) flegt, un nitzliche Frucht trait däne, de ne bschtelle, grege Sege vu Gott.
8 Wenn na aba Dorne un Dischtle trait, hän sie kei Nutze un isch däm Fluech nooch, so daß ma ne zletscht abbrennt.
9 Obwohl ma(mir) aba so schwätze, ihr Lebi, sin ma(mir) doch ibaziigt, daß ses bessa mit äich schtoht un ihr gretteti sin.
10 Denn Gott isch nit ungrecht, daß sa(er) vugißt äicha Schaffte un de Lebi (Liebe), de ihr sinem Name ge(erwiese) hän, indäm ihr d Heilige dient hän un noh diene.
11 Mir winsche aba, daß jeda vu äich dselbe Eifa bwäist(git), de Hoffnig feschtzhaltet bis ans End,
12 dmit da(ihr) nit träg(full) wäre, sundern Nohchfolga dera(vu däne), de durch Glaube un Geduld de Vuheißige (Vuschpreche) gregä(erbe).
13 Denn als Gott däm Abraham de Vuheißig git, schwört da(er) bi sich selba, do na(er) bi keinem Greßere schwere ka,
14 un sait (1. Moses 22,16.17): "Gwiß, i(ich) will di segne un mehre."
15 Un so het gwartet Abraham in Geduld un het de Vuheißig gregt.
16 Di Mensche schwere jo bi nem Greßare, als sie selba sin; un dr Eid dient ne als Kraftüsdruck un macht allem Abschtritte ä End.
17 Drum het Gott, als sa(er) d Erbe vu d Vuheißig noh ärga bewäise wellä, daß si Rotschluß nit wankt, un sich noh mit nem Eid vubirgt.
18 So solle ma(mir) durch zwei Zuesage, de nit wanke – denn s isch unmeglich, daß Gott legt -, ä schtarke Troscht ha, de ma(mir) unsri Zueflucht dzue gnumme hän, feschtzhalte a d abotenen Hoffnig.
19 De hän ma(mir) als ä sichere un feschte Anka unsra Seele, der au längt bis in des Innere hinda däm Vorhang.
20 Dori isch dr Vorläufa fir uns(us) gange, Jesus, der ä Hoherpriester wore isch in Ewigkeit nohch dr Ordnig Melchisedeks.
