Romanos 1

Paulus dr Aposchtel vu d Heide

¹ Paulus, ä Knecht Chrischti Jesus, bruefe zum Aposchtel, üsgsondert, z predige des Evangelium Gottes,

² des er zvor vuheiße het durch sini Prophete in dr heilige Schrift,

³ vu sinem Bue Jesus Chrischtus, unsam Herrn, der uf d Welt kumme isch üs däm Gschlecht David nohch rem Fleisch,

⁴ un nohch rem Geischt, dr Heiligtheit, igsetzt isch als Bue Gottes in Kraft durch de Uferschtehig vu d Dote.

⁵ Durch nen hän ma(mir) gregt Gnade un Aposchtelamt, in sinem Name d Glaubenstreui ufzrichte unda alle Heide,

⁶ zue däne au ihr ghärt hän, de ihr bruefe sin vu Jesus Chrischtus.

⁷ An alli Gliebte Gottes un bruefene(gruefene) Heilige in Rom: Gnade isch mit äich un Friede vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus!

⁸ Zerst dank i(ich) minem Gott durch Jesus Chrischtus fir äich alli, daß ma vu äirem Glaube in alla Welt schwätzt.

⁹ Denn Gott isch mi Ziige, däm i(ich) in minem Geischt dien am Evangelium vu sinem Bue, daß i(ich) ohni Undaloß an äich denk

¹⁰ un alliziit in minem Gebet fleh, ob sich's wohl eimol fege mächt durch Gottes Wille, daß i(ich) zue äich kumm.

¹¹ Denn mi vulangt dnohch, äich z säh, dmit i(ich) äich ebis mitteil an geischtlicha Gabe, um äich z schtärke,

¹² des heißt, dmit i(ich) zsämme mit äich treschtet wir durch äire un mi Glaube, den ma(mir) mitänanda hän.

¹³ Ich will äich aba nit vuschwiege, liebe Breda, daß i(ich) ma(mir) me(oft) vorgnumme ha, zue äich zue kumme – wir aba bisher ghindat -, dmit i(ich) au unda äich Frucht schaff we unda andere Heide.

¹⁴ Ich bi ä Schuldna dr Grieche un dr Nitgrieche, dr Weise un dr Nitweise;

¹⁵ drum, soviel an ma(mir) liet, bi i(ich) gwillt, au äich in Rom des Evangelium z predige.

¹⁶ Denn i(ich) schäm mi wägäm Evangelium nit; denn s isch ä Kraft Gottes, de selig macht alli, de dra glaube, d Jude zerscht un ebeso d Grieche.

¹⁷ Denn drin wird zeigt (offenbart) de Grechtigkeit, de vor Gott gilt, weli kummt üs Glaube in Glaube; we gschriebe schtoht (Habakuk 2,4): "Dr Grechte wird üs Glaube läbä."

¹⁸ Denn Gottes Zorn (Wuet) wird vum Himmel her ku (offenbart) iba alles gottlose Wäse un alli Ungrechtigkeit dr Mensche, de d Wohret durch Ungrechtigkeit klei halte.

¹⁹ Denn was ma vu Gott erkenne ka, isch unda ne bekannt; denn Gott het`s ne zeigt (offenbart).

²⁰ Denn Gottes unsichtbares Wäse, des isch sini ewigi Kraft un Gottheit, wird sit dr Schöpfig dr Welt gsähne üs sinene Werke, wenn ma sie wohrnimmt, so daß sie kei Entschuldig hän.

²¹ Denn obwohl sie vu Gott wiße, hän sie nen nit als Gott globt noh nem danktschen gsait, sundern sin däm was Nigs isch vufalle in ihrem denke, un ihr trotziges Herz isch dunkel.

²² Do sie sich fir Schlau halte, sin sie zue Narre wore

²³ un hän de Herrlichkeit vum ewige Gotte vuduscht mit nem Bild glich däm vumä vugängliche Mensch un dr Vegel un dr vierfeßige un dr kriechende Viecha.

²⁴ Drum het Gott sie in d Luscht ihra Herze hige in d Dreck, so daß ihri Leiba (Ranze) durch sie selbscht gschändet wäre,

²⁵ sie, den Gottes Wohret in Lüge vukehre un des Gschöpf vuehre un nem dient hän schtatt däm Schepfa, der globt isch in Ewigkeit. Amen.

²⁶ Drum het sie Gott hige in schändlichi Leideschafte; denn ihri Wieba hän d nadirlige(normale) Vukehr vuduscht mit däm unnadirlige(unnormale);

²⁷ gnau so hän au de Männa d nadirlige(normale) Vukehr mit dr Wieba vulo un sin in Luscht zueänanda entbrennt(entflammt) un hän Ma mit Ma Schand triebe un d Lohn ihra Vuirrig, we`s jo si moeß, an sich selbscht gregt.

²⁸ Un we sie`s fir nigs gachtet hän, Gott z erkenne, het sie Gott hige in vukehrte Sinn (Gmeht), so daß sie den, was nit recht isch,

²⁹ voll vu alla Ungrechtigkeit, Schlechtigkeit, Habgier, Bosheit, voll Näid, Mord, Hader, Lischt, Gmeinheit(Niedatracht,Säuerräi); Vuräta(Zueträga),

³⁰ Vuleumda, Gottesvuächta, Frevla, hochmetig, prahlerisch(schpänna), erfinderisch im Bese, d Eltere unghorsam,

³¹ unvuninftig, treulos, lieblos, unbarmherzig.

³² Sie wisse, daß, de des den, nohch Gottes Recht d Dod vudene; aba sie den`s nit ällei, sundern hän au Gfalle an däne, de`s au den.