Jó 33

¹ Aŭskultu do, Ijob, miajn parolojn, Kaj atentu ĉiujn miajn vortojn.

² Jen mi malfermis mian buŝon, Parolas mia lango en mia gorĝo.

³ Ĝuste el mia koro estas miaj paroloj, Kaj puran scion eldiros miaj lipoj.

⁴ La spirito de Dio min kreis, Kaj la spiro de la Plejpotenculo min vivigas.

⁵ Se vi povas, respondu al mi; Armu vin kontraŭ mi, kaj stariĝu.

⁶ Jen mi simile al vi estas de Dio; Mi ankaŭ estas farita el argilo.

⁷ Vidu, vi ne bezonas timi min, Kaj mia ŝarĝo ne pezos sur vi.

⁸ Vi parolis antaŭ miaj oreloj, Kaj mi aŭdis la sonon de tiaj vortoj:

⁹ Mi estas pura, sen malbonagoj; Senkulpa, mi ne havas pekon;

¹⁰ Jen Li trovis ion riproĉindan en mi, Li rigardas min kiel Lian malamikon;

¹¹ Li metis miajn piedojn en ŝtipon; Li observas ĉiujn miajn vojojn.

¹² Sed en tio vi ne estas prava, mi respondas al vi; Ĉar Dio estas pli granda ol homo.

¹³ Kial vi havas pretendon kontraŭ Li pro tio, Ke Li ne donas al vi kalkulraporton pri ĉiuj Siaj faroj?

¹⁴ Cetere Dio parolas en unu maniero kaj en alia maniero, Sed oni tion ne rimarkas.

¹⁵ En sonĝo, en nokta vizio, Kiam sur la homojn falis dormo, Kiam ili dormas sur la lito,

¹⁶ Tiam Li malfermas la orelon de la homoj, Kaj, doninte instruon, sigelas ĝin,

¹⁷ Por deturni homon de ia faro Kaj gardi viron kontraŭ fiereco,

¹⁸ Por ŝirmi lian animon kontraŭ pereo Kaj lian vivon kontraŭ falo sub glavon.

¹⁹ Ankaŭ per malsano sur lia lito Li avertas lin, Kiam ĉiuj liaj ostoj estas ankoraŭ fortaj.

²⁰ Kaj abomenata fariĝas por li en lia vivo la manĝaĵo, Kaj por lia animo la frandaĵo.

²¹ Lia karno konsumiĝas tiel, ke oni ĝin jam ne vidas; Kaj elstaras liaj ostoj, kiuj antaŭe estis nevideblaj.

²² Kaj lia animo alproksimiĝas al la pereo, Kaj lia vivo al la mortigo.

²³ Sed se li havas por si anĝelon proparolanton, Kvankam unu el mil, Kiu elmontrus pri la homo lian pravecon,

²⁴ Tiam Li indulgas lin, kaj diras: Liberigu lin, ke li ne malsupreniru en la tombon, Ĉar Mi trovis pardonigon.

²⁵ Tiam lia korpo fariĝas denove freŝa, kiel en la juneco; Li revenas al la tagoj de sia knabeco.

²⁶ Li preĝas al Dio, Kaj ĉi Tiu korfavoras lin, Kaj montras al li Sian vizaĝon kun ĝojo, Kaj rekompencas la homon laŭ lia virteco.

²⁷ Li rigardas la homojn, kaj diras: Mi pekis, la veron mi kripligis, Kaj Li ne repagis al mi;

²⁸ Li liberigis mian animon, ke ĝi ne iru en pereon, Kaj mia vivo vidas la lumon.

²⁹ Ĉion ĉi tion Dio faras Du aŭ tri fojojn kun homo,

³⁰ Por deturni lian animon de pereo Kaj prilumi lin per la lumo de vivo.

³¹ Atentu, Ijob, aŭskultu min; Silentu, kaj mi parolos.

³² Se vi havas, kion diri, respondu al mi; Parolu, ĉar mi dezirus, ke vi montriĝu prava.

³³ Se ne, tiam aŭskultu min; Silentu, kaj mi instruos al vi saĝon.