2 Coríntios 9

¹ For å skriva til dykk um hjelpi til dei heilage, det treng eg ikkje,

² for eg kjenner dykkar viljuge hug, som eg rosar dykk for hjå makedonarane, med di eg segjer: «Akaia var ferdigt alt frå i fjor;» og ihugen dykkar tilskunda dei mange.

³ Men eg sender brørne, so ikkje vår ros yver dykk skal verta til inkjes i dette stykke, men at de, som eg sagde, skal vera ferdige,

⁴ so me – um eg ikkje skal segja de sjølve – ikkje skal få skam av denne tiltru, um det kjem makedonarar med meg og finn dykk uferdige.

⁵ Difor fann eg det naudsynlegt å telja brørne til å ganga i fyrevegen til dykk og fyreåt tilskipa gåva dykkar som fyrr var lova, so at ho kann vera ferdig som ei velsigning og ikkje som ei karg gåva.

⁶ Men det segjer eg: Den som sparleg sår, skal og sparleg hausta; og den som sår med velsigningar, skal og hausta med velsigningar.

⁷ Kvar gjeve som han set seg fyre i hjarta, ikkje med sut eller av tvang! For Gud elskar ein glad gjevar.

⁸ Og Gud er megtig til å gjeva dykk all nåde i rikt mål, so de i alle ting alltid kann hava all nøgd og vera rike til all god gjerning,

⁹ som skrive stend: «Han strøydde ut, han gav dei fatige, hans rettferd vert verande i all æva.»

¹⁰ Og han som gjev såmannen såkorn og brød til å eta, han skal og gjeva dykk sæde og gjera det rikelegt og gjeva vokster til frukterne av dykkar rettferd,

¹¹ med di de i alt vert rike til all einfald kjærleik, som ved oss verkar takk til Gud.

¹² For tenesta med denne hjelp utfyller ikkje berre det som vantar hjå dei heilage, men ber og rik frukt med takk til Gud ifrå mange,

¹³ då dei ved det sannrøynde hjartelag som denne hjelp syner, må prisa Gud for dykkar lydnad til å sanna Kristi evangelium, og for den einfalde truskapen i samfundet med deim og med alle,

¹⁴ med di dei og i bøn for dykk lengtar etter dykk for den Guds nåde som er so ovrik yver dykk.

¹⁵ Gud vere takk for si usegjelege gåva!