Eclesiastes 1

¹ Ord av Preikaren, son åt David, konge i Jerusalem.

² Fåfengt, fåfengt! segjer Preikaren, fåfengt, fåfengt! Alt er fåfengt.

³ Kva vinning hev mannen av alt si møda som han møder seg med under soli?

⁴ Ætt gjeng, og ætt kjem, medan jordi æveleg stend.

⁵ Og soli renn, og soli glar, og ho skundar seg att til staden sin der som ho plar renna.

⁶ Vinden gjeng imot sud og snur seg mot nord, han snur seg og snur seg og kjem attende til kringlaupet sitt.

⁷ Alle elvar renn ut i havet, men havet vert ikkje fullt, dit som elvarne fyrr hev runne, held dei alltid på å renna.

⁸ Allting strevar so ingen det ut kann segja, ikkje vert auga mett av å sjå, og ikkje vert øyra fyllt av å høyra.

⁹ Det som hev vore, er det som skal vera, og det som hev hendt, er det som skal henda; det finst inkje nytt under soli.

¹⁰ Skulde dei segja um noko: «Sjå, dette er nytt!» – so hev det longe vore til i fordums tider som var fyre oss.

¹¹ Me hev inkje minne um deim som fyrr hev livt, og dei som sidan skal koma, vil ikkje heller liva i minnet hjå deim som etterpå kjem.

¹² Eg, Preikaren, var konge yver Israel i Jerusalem.

¹³ Eg lagde hugen på å granska og å ransaka med visdom alt det som hender under himmelen. Det er ei leid plåga som Gud hev gjeve mannsborni å plågast med.

¹⁴ Eg såg på alt det som hender under soli, og so var det fåfengt alt i hop og jag etter vind.

¹⁵ Det bogne kann ikkje beinkast, og det vantande kann ikkje reknast.

¹⁶ Eg tenkte med meg sjølv: «Sjå no hev eg vunne meg større og rikare visdom enn alle dei som hev rådt yver Jerusalem fyre meg, og hjarta mitt hev set visdom og kunnskap i rikt mål.»

¹⁷ Eg lagde hugen på å skyna visdomen og skyna vitløysa og dårskap. Men eg skyna at det var jag etter vind det og.

¹⁸ For med mykje visdom du mykje gremmest, og aukar du kunnskap, so aukar du kvida.