Bíblia NORSMB
Jó 27
1 Job heldt fram med talen sin og sagde:
2 «So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg
3 – for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:
4 Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.
5 D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.
6 Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.
7 Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.
8 Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?
9 Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?
10 Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?
11 Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.
12 Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?
13 Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.
14 Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;
15 dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.
16 Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:
17 Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.
18 Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.
19 Rik legg han seg – men aldri meir; han opnar augo – og er burte.
20 Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.
21 Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.
22 Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.
23 Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.
