Levítico 26

¹ De skal ikkje gjera dykk avgudar, og ikkje reisa gudebilæte eller minnestolpar eller setja bilætsteinar i landet dykkar og kasta dykk på kne for deim. Eg, Herren, er dykkar Gud.

² Helgarne mine skal de halda, og hava age for heilagdomen min. Kom i hug: eg er Herren!

³ Lyder de no mine lover og agtar på ordi eg tala, og gjer de som eg hev sagt dykk,

⁴ so skal eg senda dykk regnet i rette tid, når det treng det, og jordi skal gjeva si grøda, og hagetrei si alda.

⁵ Treskjartidi skal vera hjå dykk til vinonni byrjar, og vinonni vara til vinteren, og de skal eta dykk mette av maten som de hev avla, og liva trygge i landet.

⁶ Fred vil eg gjeva i landet: de skal liggja og kvila, og ingen skal skræma dykk upp; udyri, deim vil eg øyda, so dei kverv burt ifrå landet, og sverd skal ’kje herja i riket;

⁷ uvenerne skal de elta, og dei skal stupa framfor dykk:

⁸ fem av dykk skal jaga eit hundrad, og hundrad jaga ti tusund, og fiendarne falla for sverdet.

⁹ Med milda vil eg dykk møta, og lata dykk aukast og veksa og signa sambandet med dykk.

¹⁰ Fjorgamalt korn skal de eta, til dess de lyt rydja det undan, so de fær rom åt det nye.

¹¹ Eg vil bu og byggja ibland dykk, og aldri leidast utav dykk.

¹² Imillom dykk vil eg ferdast, og dykkar Gud vil eg vera, og de skal vera mitt folk.

¹³ Eg er dykkar Gud, eg, Herren, som henta dykk ut or Egyptarlandet, der som de træla for andre; eg braut sund stengern’ i oket, so de kunde ganga rake.

¹⁴ Men vil de ’kje høyra på meg, og gjer de ’kje alt det eg baud dykk,

¹⁵ mismæter de mine rettar og leidest loverne mine, so de ikkje gjer som eg sagde, og bryt de sambandet med meg,

¹⁶ so gjev eg dykk likt for like: då søkjer eg dykk med fælska, med sott som tærer og brenner, sykja som sløkkjer ut augo og syg magti or livet. Til fånyttes sår de ut kornet; for uvenern’ et det de avlar.

¹⁷ Eg kvesser augo imot dykk: for fienden skal de rjuka, uvenen skal trakka dykk ned; de skal røma, um ingen er etter dykk.

¹⁸ Og vil de endå ’kje lyda, so skal eg refsa dykk meir, sju gonger, for synderne dykkar.

¹⁹ Eg bryt dykkar ovmod og magt: eg gjer dykkar himmel som jarn, og jordi dykkar som kopar.

²⁰ Då øyder de nyttelaust krafti; for jordi gjev ingi grøda, og trei gjev ingi alda.

²¹ Og gjer de meg endå imot, og vil de ’kje høyra på meg, so slær eg dykk endå sju gonger, som synderne dykkar er verde.

²² Imot dykk sender eg udyr som ranar borni ifrå dykk, og drep ned bufeet dykkar, og veld at de tynnest i talet, so vegarne dykkar vert aude.

²³ Og let de dykk endå ’kje tukta, men driv på og gjer meg imot,

²⁴ so gjer eg og dykk imot, og slær dykk endå sju gonger for alt det som de hev synda;

²⁵ eg sender eit sverd yver dykk, som skal hemna pakti de braut; og samlar de dykk i byarn’, so sender eg sott inn ibland dykk, og de skal falla i fiendehand.

²⁶ Eg skal minka soleis på maten, som var dykkar styrk og studnad, at tie konor skal steikja brødet åt dykk i ein omn; dei skal gjeva det att etter vegt, og de skal ’kje få eta dykk mette.

²⁷ Og høyrer de endå ’kje på meg, og herder de på og trassar,

²⁸ so fer eg imot dykk med vreide, og refsar dykk endå sju gonger for alle syndern’ de gjorde.

²⁹ Då skal de nøydast til eta kjøtet av sønerne dykkar og kjøtet av dykkar døtter.

³⁰ Eg skal øyda høgderne dykkar, og rydja solstolparne ut, og kasta dykkar eigne lik på liki av skarnsgudarne dykkar; for de byd mitt hjarta imot.

³¹ Eg vil leggja byarn’ i røys, og riva templi ned, og vil ikkje ansa angen som stig upp frå offeri dykkar;

³² eg skal gjera landet so audt, at fiendarne som bur der skal fæla.

³³ Og dykk skal eg spreida bland folki; med drege sverd skal eg elta dykk, og landet dykkar skal verta ei audn, og byarne skal verta røysar.

³⁴ Då skal landet få njota si kvild, alt med det lyt liggja i øyde og de er i fiendelandet – ja då skal landet få kvila og halda helgerne sine;

³⁵ alt med det ligg audt, skal det kvila; då skal det få seg den helgekvildi det ikkje fekk i kvileåri, so lenge de endå budde der.

³⁶ Men dei av dykk som er att, skal eg gjeva slik rædsla i hjarta, med dei held til i fiendelandi, at ljoden av eit fjukande lauv skal skræma deim upp og jaga deim av, som når ein rømer for sverdet; dei skal falla, um ingen er etter deim.

³⁷ Dei skal snåva og detta, ein yver hin, som dei hadde sverdet i hælarn’, endå det er ingen som elter. De skal ikkje stå dykk mot uvenern’ dykkar,

³⁸ men ganga til grunns millom heidningarne, og fiendelandet skal tæra dykk upp.

³⁹ Og dei av dykk som endå er att, skal visna burt i fiendelandi for broti som dei hev gjort, og for broti åt federne sine; dei skal folna burt liksom dei.

⁴⁰ Då skal dei stå til sine brot og broti åt sine feder, at dei fall ifrå meg, og sveik meg, og gjorde meg tvert imot,

⁴¹ so eg og laut stå deim imot, og dreiv deim til fiendelandet – og bøygjer dei så sine hjarto, so harde og stride dei er, og fær dei då kvitta si skuld,

⁴² Og so skal eg minnast mitt samband med Jakob og Isak og Abram, og landet skal eg og minnast.

⁴³ Men landet lyt fyrst vera kvitt deim, og njota helgarne sine med det ligg audt etter deim; og dei lyt bøta si skuld, etter di dei vanda mi lov, og bodet mitt baud deim imot.

⁴⁴ Men endå um det er so, og dei er i fiendelandet, vil eg ikkje vanda deim reint eller skjota deim heiltupp ifrå meg: eg vil ikkje rydja deim ut og brjota sambandet med deim; for eg, Herren, er deira Gud.

⁴⁵ Eg vil minnast mi pakt med dei gamle, som eg henta ut or Egyptarland midt for augo på heidningefolki, og var deira Gud, eg, Herren!»»

⁴⁶ Dette er dei bodi og rettarne og loverne som Herren sette millom seg og Israels-folket på Sinaifjellet og let Moses kunngjera for deim.