Jó 32

¹ A gdy przestali oni trzej mężowie odpowiadać Ijobowi, przeto, że się sobie zdał być sprawiedliwym:

² Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.

³ Także przeciwko trzem przyjaciołom jego rozpalił się gniew jego, że nie znalazłszy odpowiedzi, przecię potępiali Ijoba.

⁴ Bo Elihu oczekiwał, jako oni Ijobowi odpowiedzą, gdyż oni starsi byli w latach niż on.

⁵ Ale widząc Elihu, że nie było odpowiedzi w ustach onych trzech mężów, rozpalił się w gniewie swoim.

⁶ I odpowiedział Elihu, syn Barachela Buzytczyka, i rzekł: Jam najmłodszy w latach, a wyście starcy; przetoż wstydziłem się, i nie śmiałem wam oznajmić zdania swego.

⁷ Myślałem: Długi wiek mówić będzie, a mnóstwo lat nauczy mądrości.

⁸ Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.

⁹ Zacni nie zawsze mądrzy, a starcy nie zawżdy rozumieją sądu.

¹⁰ Przetoż mówię: słuchaj mię; ja też oznajmię zdanie swoje.

¹¹ Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy.

¹² I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.

¹³ Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

¹⁴ Aczci się Ijob nie zemną wdał w rzecz, a ja mu też nie waszemi słowy odpowiem.

¹⁵ Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.

¹⁶ Czekałemci, ale nie mówią; umilknęli, a nic więcej nie odpowiadają.

¹⁷ Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.

¹⁸ Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.

¹⁹ Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.

²⁰ Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.

²¹ Nie będę teraz miał względu na żadną osobę, a z człowiekiem bez tytułów mówić będę.

²² Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.